Let's talk about... comedy

Σε ένα μικρό καφέ στη Θεσσαλονίκη μία Κυριακή του Φεβρουαρίου, συναντήσαμε την Ήρα.

Μίνιμαλ ή όχι, μας μίλησε για όλα, με σωστή δόση ωμότητας και χιούμορ.

Πώς ξεκίνησε η πορεία σου στο stand up comedy; Ένιωθες την ανάγκη να μιλήσεις στον κόσμο μέσα από τα κείμενά σου ή ήθελες απλά να ψυχαγωγήσεις;

Πρώτα απ’ όλα, ξεκίνησε πάρα πολλά χρόνια πριν, όταν δεν υπήρχε καν σκηνή. Σπούδαζα στη θεσσαλονίκη και είχα δει μια stand up παράσταση του Eddie Murphy, το “Delirious’’, σε DVD. Αυτό που είδα μου άρεσε και άρχισα να το κάνω κι εγώ -με φρικτό τρόπο στην αρχή, γιατί δεν είχα αναφορές. Επίσης παράλληλα με τις σπουδές μου στο οικονομικό φοιτούσα και σε μια σχολή θεάτρου, οπότε όλο αυτό ξεκίνησε “κάπως”. Το να μιλήσω μέσα από τα κείμενά μου και όλα αυτά που με ρωτάς είναι πράγματα σημερινά. Τότε δεν ξέραμε τι κάναμε και απλώς το κάναμε.

Είναι δύσκολο να είσαι μόνη σου πάνω στη σκηνή και να έχεις να διαχειριστείς τόσο κόσμο χωρίς άλλη βοήθεια;

Είναι δύσκολο, αλλά μαθαίνεται. Όλα τα πράγματα είναι δύσκολα, αν δεν ασχολείσαι μαζί τους. Εμένα μου αρέσει το να ξέρω ότι όλο είναι πάνω μου και μπορώ να διαχειριστώ το οτιδήποτε απρόβλεπτο -γιατί ο κόσμος είναι απρόβλεπτος και πρέπει πάντα να είσαι σε εγρήγορση, καθώς δεν ξέρεις τι μπορεί να σου τύχει.

Στερεύει ποτέ η έμπνευση σου; Έχεις βρεθεί σε writer;s block;

Φυσικά, όχι, όμως, γιατί δεν έχω πράγματα να πω. Απλά, το να έχεις μία παράσταση και ένα σόλο που ξέρεις ότι δουλεύει, να τελειώνει και να πρέπει να ξαναρχίσεις από το πρώτο αστείο είναι αρκετά μηδενιστικό. Οπότε εκεί σε πιάνει λίγο ένα άγχος και μια πίεση. Εννοείται ότι το writer’s block υπάρχει και ειδικά όσο το ζορίζεις. Πρέπει απλά να το αφήσεις λίγο και θα σου έρθει η έμπνευση. Αν το πιέζεις, απλά αγχώνεσαι και αυτό είναι χειρότερο.

Σε έχει βοηθήσει όλο αυτό το “γράφω-σβήνω” να βελτιωθείς;

Ναι, εννοείται. Κοίταξε, υπάρχουν μηχανισμοί που μαθαίνονται και αυτοματοποιούν κάπως τη διαδικασία στο μυαλό σου. Σίγουρα γράφω σωστότερα, γρηγορότερα και αρτιότερα απ’ ότι έγραφα 10 χρόνια πριν, εννοείται -και φαντάζομαι και σε 10 χρόνια θα γράφω ακόμη καλύτερα. Αλλά πάντα προσπαθείς να βρεις τρόπους να φτιάξεις τη δική σου φόρμα.

Μου αρέσει να σκέφτομαι κείμενα τα οποία ξεφεύγουν λίγο από το mainstream, οπότε όταν σου αρέσει πολύ το θέμα βγαίνει. Αν, όμως γράψεις κατά παραγγελία, ειδικά αν δε σε αφορά το θέμα, το αποτέλεσμα θα βγει πολύ πιο δύσκολα. Αν είναι κάτι το οποίο σου αρέσει, ακόμη και παρανοϊκό να είναι, θα βγει γρήγορα και εύκολα.

Τι είναι αυτό που σε γοητεύει σε αυτό τον χώρο;

Μου αρέσει να κάνω τον κόσμο να γελάει, μου αρέσει να γελάω και εγώ, μου αρέσει να περναώ καλά εκεί. Είναι ένα safe place για εμένα η σκηνή, ό,τι κι αν γίνεται κάτω ή ό,τι κι αν γίνει μετά. Με γοητεύει το ότι σε όλα είσαι μόνος σου· γράφεις, σκηνοθετείς τον εαυτό σου, κάνεις edit, είσαι ο ενδυματολόγος σου, είσαι τα πάντα εσύ -οπότε, αν πάει καλά, είναι όλο πάνω σου, αλλά αν πάει κακά, είναι επίσης όλο πάνω σου. Δεν έχεις καμία δικαιολογία.

Μου αρέσει να σκέφτομαι κωμικά. Το χιούμορ είναι ένα πράγμα που με εξιτάρει εγκεφαλικά και μου αρέσει να βρίσκω το χιουμοριστικό σε κάθε κατάσταση -το χρησιμοποιώ ακόμη και σαν φυγή μερικές φορές. Οπότε, για εμένα είναι η καλύτερη δουλειά στον κόσμο!

Τι βλέπεις στον χώρο σου και θα ήθελες να το διώξεις;  

Θα άλλαζα λίγο μια νοοτροπία -που υπάρχει δυστυχώς ακόμα- όσον αφορά τη γυναίκα στο χώρο της κωμωδίας. Μερικές τέτοιες πεποιθήσεις θα ήθελα να τις αλλάξω -πεποιθήσεις τόσο του κοινού όσο και των καλλιτεχνών. Συχνά βλέπεις σχόλια του στυλ «δεν είναι καλό, δεν μου αρέσει επειδή είναι γυναίκα, να πάει να μαγειρέψει». Εκεί ξέρεις ότι δεν ασχολείται πια κανείς με την κωμωδία σαν κωμωδία, ωστέ να κρίνει αυτή· γιατί είναι αισθητική η κωμωδία, δεν χρειάζεται να αρέσει σε όλους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κακό. Το να το γενικεύω, όμως, είναι άλμα λογικής -για την ακρίβεια, χάσμα λογικής.

Βέβαια, για να είμαστε και δίκαιοι, τα τελευταία χρόνια έχει αμβλυνθεί πάρα πολύ αυτό το θέμα. Στις παραστάσεις μάλιστα, συνήθως έρχονται άνθρωποι που τους αρέσουμε -τόσο εγώ όσο και άλλες γυναίκες που έχουν τις σόλο παραστάσεις τους. Οπότε, το θέμα είναι περισσότερο στο  YouTube και στο TikTok.

Στην εποχή του political correctness, πόσο εύκολο είναι να γράψεις κείμενα; 

Πολύ. Αν δεν είσαι “κόπανος” ως άνθρωπος, δεν έχεις να φοβάσαι το political correctness. Όπως δε θα κοροϊδέψω κάποιον στην κανονική μου ζωή, έτσι δε θα το κάνω και κωμικά. Άπαξ και σαν άνθρωπος έχεις λίγο αγάπη μέσα σου και καταλαβαίνεις τη μοναδικότητα, δεν έχεις να φοβηθείς κάτι. Δεν υπάρχουν απαγορευμένες λέξεις, υπάρχουν κακά νοήματα.

Αν είσαι αλλιώς ή αν η κωμωδία σου βασίζεται σε punching down, εντάξει έχεις να φοβάσαι το political correctness.

Πώς ήρθαν και “κούμπωσαν” τα podcasts με το stand up;

Παλιότερα είχα το podcast ‘’Bright side’’, που συνδύαζε κωμωδία και αναπηρία, και τώρα έχω το ‘’ΜΙΝΙΜΑΛ’’, το οποίο είναι ένα τηλεπαιχνίδι χωρίς εικόνα -και κάτι που ήθελα να κάνω. Κάθε φορά φιλοξενώ έναν γνωστό καλεσμένο, με τον οποίο είμαστε και φίλοι και έχουμε καλή χημεία, και παίζουμε ένα παιχνίδι. Α, και κερδίζω εγώ, γιατί είναι δικό μου το podcast και το θεωρώ δίκαιο. Μόνο μια φορά κέρδισε ο Γιώργος Λέντζας, γιατί ήταν όμορφος και με ξεγέλασε (γελάει).

Τα Podcasts μου αρέσουν, γιατί, ειδικά το “ΜΙΝΙΜΑΛ”, δεν με νοιάζει πώς θα πάνε. Στις παραστάσεις έχω άγχος· αν πήγε καλά η προώθηση, αν θα γεμίσει το θέατρο. Αυτό δε με νοιάζει στα podcasts. Είναι, ωστόσο κι αυτό ένα safe place.

Πες μας λίγα πράγματα και για την παράσταση που παίζεται αυτή τη στιγμή, το “ΜΙΝΙΜΑΛ”.

Το “ΜΙΝΙΜΑΛ” είναι η τρίτη μου σόλο παράσταση. Ο κύκλος του φτάνει στο τέλος. Έχουν μείνει ελάχιστες παραστάσεις στην Αθήνα, ενώ τον Μάρτιο έχω περιοδεία στην Ελλάδα, τον Απρίλιο έχω ευρωπαϊκή περιοδεία, μετά βιντεοσκοπώ το “ΜΙΝΙΜΑΛ” και μετά παθαίνω κρίση πανικού, για να γράψω καινούργια παράσταση. Αυτά είναι τα σχέδια μου στα κοντά!