On Fridays we Love Issue 12: Μέθεξις

«Μου έρχεται στο μυαλό μια λέξη· τη χρησιμοποιεί συχνά ο αγαπημένος μου τραγουδοποιός…». Η Έφη έσπασε τη σιωπή τριάντα δύο ατόμων που έμοιαζαν να κοιτούν σαν χαμένοι μία παρουσίαση powerpoint με διάσπαρτες λέξεις και ερωτήσεις.

Η Νεφέλη και η Κατερίνα Χ. κοιτάχτηκαν για μια στιγμή, προτού γυρίσουν ξανά προς την Έφη. «Πες τη μου στο αυτί, γιατί είμαστε αρκετά σίγουρες ότι έχεις βρει το θέμα μας…» είπε η Νεφέλη -εμφανώς σαστισμένη από το ότι κάποιος είχε μαντέψει τόσο γρήγορα τη σκέψη τους- και την άφησε να της ψιθυρίσει κάτι για μερικά δευτερόλεπτα.

«Το βρήκε!» Αυτές οι δύο λέξεις γλίστρησαν από το στόμα της, ενώ τα μάτια της γούρλωσαν από έκπληξη. Μία, δύο, τρεις στιγμές και η αίθουσα ξέσπασε σε χειροκροτήματα.

Κάποιοι από εμάς ήξεραν ήδη τι επρόκειτο να ακολουθήσει τους επόμενους μήνες…

«Δώσε μου μερικές λέξεις για την μέθεξη» συνήθιζα ανελλιπώς να παρακαλώ τον Γιώργο, τον έναν εκ των τεσσάρων speaker coaches, μία φορά την εβδομάδα τουλάχιστον. «Πρέπει να δώσω τις επιλογές για το Welcome to my TEDx Talk στο κοινό!» Εκείνος αδιαμαρτύρητα υπάκουγε στο παρακαλετό μου και ικανοποιούσε την επιθυμία μου κάθε φορά, δίνοντάς μου τις πολυπόθητες λέξεις. Πάντα, όμως, τις ακολουθούσε η ίδια ερώτηση: «τι είναι για εσένα, όμως, μέθεξη Κατερίνα;»

Δεν ξέρω αν ήμουν η μόνη ανάμεσα σε αυτούς τους τριάντα δύο, όμως ήμουν από αυτούς που περισσότερο είχα απομνημονεύσει τη σημασία της, παρά την είχα βιώσει βαθιά μέσα μου. Ψυχική συνάντηση, η στιγμή της ολοκλήρωσης, η στιγμή που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Η επαφή του κόσμου των ιδεών με τον κόσμο των αισθήσεων. Το ερώτημα του τι συμβαίνει αφού επέλθει η ολοκλήρωση. Η μέθεξη. Έβλεπα τις λέξεις κάθε εβδομάδα να χορεύουν σχεδόν μπροστά από τα μάτια μου, καλώντας με να τις ακολουθήσω. Ωστόσο εγώ δεν ήξερα ακόμη τα βήματα. Τα μάθαινα μηχανικά, τα παρουσίαζα στον κόσμο, έγραφα γι’ αυτά, όμως ακόμη δυσκολευόμουν να απαντήσω στην ερώτηση του Γιώργου. Και ρωτούσα. Ξανά και ξανά. Και έπαιρνα πάντα την ίδια απάντηση.

Οι μήνες κυλούσαν χωρίς να καταλάβουμε πώς. Η Αγγελική έδινε οδηγίες στην ομάδα marketing. Ο Γιώργος, η Ζωή, η Κατερίνα Χ. και η Νεφέλη έκλειναν τους ομιλητές μας. Η Σοφία και ο Άγγελος γυρνούσαν τα promo videos. Ο Δημήτρης και ο Σπύρος έψαχναν εξοπλισμό και venues. Η Δήμητρα, η Ζέτα και η Μαρία-Χριστίνα κανόνιζαν τα workshops. Η Κάλλια, η Ιωάννα, η Στέλλα, η Αναστασία και η Όλγα διεκπεραίωναν τα οικονομικά και νομικά θέματα. Η Κωνσταντίνα ετοίμαζε τα σκηνικά. Ο Μίλτος, ο Ιωακείμ, εγώ, η Βασιλική και ο Παναγιώτης ασχολούμασταν με το site και τα άρθρα. Ο Αλέξανδρος και η Εύα σχεδίαζαν την γραφιστική ταυτότητα του event. Η Έλενα διαχειριζόταν τα social media, η Έφη τους χορηγούς επικοινωνίας, η Ηλιάνα και η Φανή τους εθελοντές. Ο Στέφανος έκλεινε παρουσιαστή και performances. Η Βίβιαν και ο Νάσος προσπαθούσαν να τα έχουν όλα υπό έλεγχο. Όλα ήταν μια χορογραφία. Ο καθένας είχε το δικό του part, μα όλοι μας σκοπεύαμε να συντονιστούμε για το φινάλε πάνω στη σκηνή.

Κλάψαμε, γελάσαμε, αγχωθήκαμε, μαλώσαμε, συμφιλιωθήκαμε, χορέψαμε, διασκεδάσαμε, δεθήκαμε, αγαπηθήκαμε, συνεργαστήκαμε, πετύχαμε. Μέσα σε λιγότερο από μισό χρόνο, άνθρωποι που κάποτε ήμασταν άγνωστοι μεταξύ μας, γίναμε η καθημερινή μας επαφή, η σαββατιάτικη καλημέρα μας, τα ατελείωτα meetings μας, αυτοί με τους οποίους χορεύαμε μέχρι το ξημέρωμα, αυτοί με τους οποίους σχεδιάσαμε κάτι μεγάλο από το μηδέν.

Και ένα πρωινό του Μαρτίου, είδαμε τα πάντα να παίρνουν σάρκα και οστά. Οι ομιλίες έγιναν. Τα performances απογειώθηκαν. Τα workshops πέτυχαν.

Και κάπου εκεί, εμείς ήμασταν ευτυχισμένοι.

Τριάντα δύο λέξεις βγήκαν από τα στόματα της Βίβιαν και του Νάσου. Τα ονόματά μας ηχούσαν το ένα μετά το άλλο στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα, όμως για εμένα ήταν λες και τα άκουγα πρώτη φορά. Όπως τότε στην πρώτη μας συνάντηση περίπου μισό χρόνο πριν. Μα δεν ήταν πια η πρώτη φορά. Ίσως μάλιστα με κάποιους να ήταν και η τελευταία. Ίσως με κάποιους να χανόμασταν. Ίσως με κάποιους, βγαίνοντας από την αίθουσα, να γινόμασταν και πάλι ξένοι. Εκείνη όμως τη στιγμή ήμασταν τριάντα δύο άνθρωποι που για λίγο έστω είχαν μοιραστεί τα πάντα.

Η αυλαία απειλούσε σαν σύννεφο να πέσει. Ως φύσει ευσυγκίνητη, θεωρούσα ότι δε θα μπορούσα να σταματήσω να κλαίω, όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Η τελευταία μας υπόκλιση συνοδεύτηκε από ένα απίστευτο χειροκρότημα εκ μέρους του κοινού, αλλά και από ένα «και τώρα τι;» που αντηχούσε μέσα μου δυνατά, με κάθε χτύπο της καρδιάς μου. Και τότε κατάλαβα.

Το κουδούνι χτύπησε. Ήταν η κολλητή μου που είχε έρθει για μια βόλτα. Οι μέρες τώρα πια κυλούσαν πιο ήσυχα, χωρίς meetings μέχρι τα μεσάνυχτα ή πιεστικά deadlines.

«Κατεβαίνω!» της φώναξα από το θυροτηλέφωνο και έπιασα την tote bag που τυπώσαμε με το φετινό TEDxAUTH. Την κοίταξα και για μια στιγμή θυμήθηκα το πρώτο σχέδιο που μας είχαν στείλει οι γραφίστες μας για την μαύρη τσάντα. Κάπου δίπλα στη λέξη μέθεξη θα υπήρχε και η σημασία της, όπως μας την είχαν μάθει οι speaker coaches εκείνο το σαββατιάτικο πρωινό, ανάμεσα σε ερωτήσεις, λέξεις και τον αγαπημένο τραγουδοποιό της Έφης.

«Ίσως να μάθω τι σημαίνει επιτέλους…» είχα σκεφτεί όταν αντίκρισα τα πρώτα σχέδια και είχα δώσει την έγκρισή μου στον Αλέξανδρο και την Εύα.

Χαμογέλασα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

Καθώς λουζόμουν από τον απογευματινό ήλιο στο λιμάνι, με την κολλητή μου καθισμένη λίγο παραδίπλα, άνοιξα το κινητό μου και μπήκα στο Instagram. Ο Γιώργος μού είχε μόλις απαντήσει στο story μου με την φωτογραφία των τριάντα δύο μας πάνω στη σκηνή.

The one where they finally know what “methexis” really means είχα γράψει.

«Είσαι απόλυτα σίγουρη;». Είδα τα λόγια του γραμμένα στην οθόνη μου και πληκτρολόγησα γρήγορα την πιο ειλικρινή μου απάντηση.

«Πλέον είμαι, αλήθεια!»