«Πολέμιον ἀνθρώποις αὐτοὶ ἑαυτοῖς»

Ακόμα ένα βράδυ ήρθε και με βρήκε ξάγρυπνη, κάπου ανάμεσα στις υστερίες και τις εμμονές μου. Αρρωστημένο μυαλό έχω γίνει. Αφήνομαι σε αυτές και γίνομαι ένα πιόνι ανάμεσα σε όλα τα άλλα. Αφήνομαι και παραδίνομαι χωρίς δισταγμό, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς φραγμούς.
Με στήνω μπροστά στον καθρέφτη με το δάχτυλο επικριτικά να κουνιέται μπροστά από το πρόσωπο μου και μου υπενθυμίζω πως κάθε τόσο που βλέπω πως όλα πάνε καλά, εκεί που κάνω προσπάθεια, εκεί που βλέπω πρόοδο, εκεί που κοιτάζω τον εαυτό μου στα μάτια και τον θαυμάζω, εκεί πάλι με κοιτώ και βλέπω μια άλλη... Αχ εαυτέ μου, πόσο σε θαύμαζα, και πόσο απορώ μαζί σου σήμερα. Σε θέλω πίσω παλιέ εαυτέ μου..ή μάλλον δεν το θέλω, το απαιτώ! Εδώ και τώρα!

Και ξέρεις τι συγκεκριμένα απαιτώ; Απαιτώ να δω ξανά στον καθρέφτη εκείνη την φιγούρα που τόσο θαύμαζα, γεμάτη ηρεμία, χαρά, ωριμότητα (όσο γινόταν) και γαλήνη. Ψάχνω χαμένη ανάμεσα στο κενό βλέμμα που αντικρίζω στην φιγούρα του καθρέφτη και αναζητώ εκείνο το βλέμμα δύναμης, αυτοπεποίθησης, σιγουριάς. Εκείνο, εν πάσει περιπτώσει, το βλέμμα που είχα συνηθίσει να βλέπω στην αντανάκλαση μου και που όσο δεν βλέπω τόσο θυμώνω!

Θυμώνω και φοβάμαι και αναστατώνομαι και μου έρχεται μια επιθυμία να τρυπώσω πάλι στο χρυσό κλουβί της μοναξιάς μου προκειμένου να με βρω ξανά. Αυτή η μοναξιά, δύσκολη αλλά κι ασφαλής. Εκεί με προστατεύω. Δεν έχει χώρο η επικριτικότητα εκεί, δεν έχουν χώρο ούτε οι συναισθηματικές εξαρτήσεις εκεί. Στο χρυσό αυτό κλουβί όλα είναι γνώριμα, οικεία, ελεγχόμενα. Όμως, πόση μοναξιά, πόση παγωνιά! Αυτή η ησυχία πόσο οικεία και πόσο μακάβρια ταυτόχρονα.

Μπερδεύομαι στο κουβάρι των αβέβαιων σκέψεων που επικρατεί στο μυαλό μου και τότε είναι που αρχίζει η καθημερινή παράσταση στο κοινό του εαυτού μου, πως τα έχω όλα τακτοποιημένα, οργανωμένα και υπό έλεγχο. Γελάω. Γελάω στιγμιαία και έπειτα συνειδητοποιώ πως με κούρασε η μοναξιά, όμως τρέμω στην ιδέα να εκτεθώ. Μπρος γκρεμός και πίσω αδιέξοδο, κι εγώ ενδιάμεσα αναποφάσιστη. Μονίμως.
Με την ώρα, αρχίζω τα σενάρια για τις λάθος σχέσεις μου και όλα μου φταίνε. Ανάλογα με τις μέρες μου, τις ώρες μου, τις ενοχές μου, έχω κι ένα σενάριο. Ποτέ σταθερό, κάθε μέρα και πιο επικριτικό και όσο μεγαλώνει η περίοδος μοναξιάς, γίνεται όλο και πιο ενοχικό.

Ξέρεις πάντως τι άλλο κατάλαβα; Κατάλαβα πως τους ανθρώπους όσο και αν τους φοβάμαι, τόσο περισσότερο τους έχω ανάγκη. Ναι, ανάγκη! Ανάγκη από λίγη τρυφερότητα, από μια αγκαλιά, ένα χάδι, μια παρηγοριά τέλος πάντων. Είναι φορές που τους έχω τόσο ανάγκη όσο και το να βρω κάτι ουσιώδες να κάνω στα 20 μου έτσι, ώστε να μην πάνε στράφι ή έστω να τα περάσω με τέτοιο τρόπο που να είναι αποδεκτό. Αποδεκτό από εμένα; Τους άλλους; Την κοινωνία την ίδια; Ποιος ξέρει;

Βέβαια η μια τέτοια σκέψη οδηγεί στην επόμενη και οδηγούμαι να εξαρτώμαι από τους άλλους, με αποκορύφωμα το αισχρό συναίσθημα του φόβου, της μη αποδοχής και συνάμα εγκατάλειψης. Κι αυτός ο φόβος της εγκατάλειψης μου θολώνει το μυαλό. Ξεπροβάλλει ο άλλος μου εαυτός, που δεν μ' αρεσει που δε μ' ακούει. Σαν κακομαθημένο παιδί.

Γίνομαι το παιδί που ντρέπομαι να βλέπω, με αηδιάζει και δεν μ' αρεσει. Μα είναι δυνατόν να είμαι εγώ αυτή η φιγούρα που αντικρίζω στον καθρέφτη; Όχι δεν γίνεται! Δεν θέλω! Εγώ είχα συνηθίσει να είμαι αλλιώς!
Κι όμως υπάρχει κι αυτή η εκδοχή του εαυτού μου και δε μου αρέσει κι αραιά-συχνά ξαναμπαίνω στο χρυσό κλουβί μου. Εκεί που μετατρέπομαι ξανά στον καλό μου εαυτό, σ' αυτον που μου αρέσει.
Επικρατεί ένας φαύλος κύκλος σκέψεων. Ένας κυκεώνας αυτών -αν θες-.
Δεν αναγνωρίζω τι θέλω, κάπου κάπου νομίζω ότι με ξέρω τόσο καλά κι άλλες νομίζω ότι βλέπω μια άγνωστη. Δεν το βρήκα και δε θα το βρω, αν δε θελήσω πραγματικά να ψάξω βαθιά μέσα μου. Εγώ εκεί καταλήγω. Και εκεί θα καταλήγω κάθε φορά.

*Τίτλος: Απόφθεγμα του Ανάχαρσι, Σκύθη ηγεμόνα και φιλοσόφου (μτφρ: Ο εχθρός του ανθρώπου είναι ο ίδιος του ο εαυτός.)

Συντάκτης: Μαρία Κανάκη

Φωτογραφία: Συμεών Μανιάτης, Γρηγόρης Λαζαρίδης