Ανάμεσα στις στάσεις

Ανάμεσα στις στάσεις

Σε μια βόλτα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, σε χώρα του εξωτερικού, απολαμβάνοντας την πραγματικότητα που έζησα εκείνες τι μέρες, άρχισα να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου και να κάνω υποθέσεις για το που πηγαίνει, από που έρχεται. Σκοπός μου να δημιουργήσω ένα παιχνίδι στο μυαλό μου, για να περάσει ευχάριστα η ώρα μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου.

Αφετηρία.

Περιορίζομαι στο βαγόνι του μετρό που βρίσκομαι. Αρκεί για να καταλάβει κανείς ότι ο καθένας κουβαλάει “κάτι”. Άλλος την κούραση της ημέρας, της δουλειάς ή της καλοπέρασης. Άλλος πνίγεται σε μια κουταλιά νερό. Ο διπλανός του χαμογελάει κοιτώντας στο παράθυρο το απέραντο μαύρο του υπογείου σιδηροδρόμου. Λίγο πιο δίπλα, μια παρέα γελάει δυνατά και ενοχλεί τον κύριο απέναντί της που αδυνατεί να απολαύσει τη διαδρομή.

Στάση.

Κάποιοι κατεβαίνουν, άλλοι ανεβαίνουν, ίσως εξίσου ταλαιπωρημένοι, κουρασμένοι, με βλέμματα προβληματισμένα, χαρούμενα, ξέγνοιαστα.

Οι ρόδες ξεκινούν να τρέχουν πάνω στις ράγες, ενώ εγώ συνεχίζω το «παιχνίδι» μου, βαθιά χαμένη στη σκέψη μου και προβληματισμένη για τον αν έχω πάρει τη σωστή γραμμή. Κάποιος διαβάζει το βιβλίο του, άλλος την αγαπημένη του εφημερίδα. Λίγο παραπέρα κάποιος είναι κρυμμένος μέσα στην οθόνη του κινητού του, ενώ ο διπλανός του κοιτάζει στο κενό.

Επόμενη στάση.

Όλοι για λίγο ακολουθούν την ίδια γραμμή και συντονίζονται στην αβεβαιότητα της στιγμής: αποσπώνται από ό,τι κάνουν, για να βεβαιωθούν ότι η στάση τους δεν πέρασε, κι έπειτα επιστρέφουν στις αρχικές τους διαθέσεις και σκέψεις.

Επόμενη στάση.

Ένας μουσικός του δρόμου μπαίνει μέσα και ξεκινάει το μουσικό ταξίδι. Άλλοι τον απολαμβάνουν, άλλοι ενοχλούνται, άλλοι δεν τον έχουν δει καν. Περνούν δύο στάσεις και κατεβαίνει. Μερικοί χειροκροτούν, άλλοι χαίρονται, με τα κουρασμένα μάτια τους να λάμπουν στιγμιαία, ενώ άλλοι απλά αδιαφορούν. Και έτσι το μουσικό ταξίδι σταματά. Φεύγει ο μουσικός, κλείνουν οι πόρτες και ο καθένας συνεχίζει “στάσιμος” να προχωρά προς τον προορισμό του.

Επόμενη στάση.

Μια οικογένεια μπαίνει μέσα, ενώ στα απέναντι καθίσματα μια κυρία έχει αποκοιμηθεί -και κανείς δεν ξέρει αν πρέπει να την ξυπνήσει. Τα παιδιά παίζουν και τσακώνονται μεταξύ τους, ενώ οι γονείς τους προσπαθούν να μην τα χάσουν από τα μάτια τους ανάμεσα στο πλήθος. 

Επόμενη στάση.

Μείναμε λίγοι. Μάλλον δεν θα κατέβουμε όλοι στην ίδια στάση, δεν έχουμε όλοι τον ίδιο προορισμό. Κάποιοι κατέβηκαν νωρίτερα, άλλοι ανέβηκαν αργότερα, με άλλους μπήκαμε και θα κατέβουμε ταυτόχρονα, αλλά ούτε που ξέρουμε ποιοι είναι. Κι αν ποτέ τους συναντήσουμε δεν θα τους καταλάβουμε. Κρίμα, γιατί ήταν μια όμορφη διαδρομή. Κι ας ήταν ο κύριος δίπλα μου νευρικός, κι ας χαζογελούσε ένα ζευγαράκι, κι ας φώναζε μια παρέα εφήβων λίγο πιο πέρα, κι ας μην μιλούσαν οι δυο άγνωστοι που κάθονται απέναντι μου. Βέβαια εγώ δεν βιαζόμουν, βόλτα πήγαινα.

Τερματικός.

Τρέχουν όλοι βιαστικά και εγώ συντονίζομαι στο ρυθμό τους κι ας μη βιάζομαι. Παρασυρόμενη από το άγχος των συνεπιβατών μου αναρωτιέμαι που πάνε όλοι αυτοί βιαστικοί. Χαμένη στις εξόδους της τεράστιας αυτής στάσης αποφασίζω να… Έπρεπε να βρω τη σωστή έξοδο και η σκέψη μου ξαφνικά διακόπτεται.

Μπροστά ακριβώς από την έξοδό μου, κοντοστάθηκα για μία στιγμή. Γύρισα πίσω και έριξα μια τελευταία βιαστική ματιά στον σταθμό. Τότε, ήταν που αναρωτήθηκα, ποιοι είμαστε και που πάμε άραγε; Κι αν κάποιος ξέρει να απαντήσει, θα προτιμούσα να μη μου το πει. Δε θα ήθελα στα αλήθεια να μάθω. Θα ήθελα να συνεχίσω να το ψάχνω, όπως έψαχνα τη στάση που έπρεπε να κατέβω ή τη γραμμή του μετρό που έπρεπε να ακολουθήσω, περιπλανώμενη ανάμεσα στα Terminal των μέσων. Γιατί η ζωή είναι ένα ταξίδι με το μετρό. Στάσεις, άνθρωποι διαφορετικοί που για λίγο ή για πολύ διασταυρώνουν τους δρόμους τους, χωρίς να τους διασχίζουν με τον ίδιο τρόπο. Κάποιος απολαμβάνει αυτή τη διαδρομή, άλλος όχι, αλλά στην τελική αυτή κάπου τον οδηγεί.

Ορισμένες φορές μπερδεμένοι, άλλες φορές αποφασιστικοί και βιαστικοί, ενθουσιασμένοι ή πελαγωμένοι από το απέραντο άγνωστο προχωράμε. Πάντα κάτι περιμένουμε﮲ το επόμενο μετρό. Τον φίλο μας να επιβιβαστεί στην επόμενη στάση. Να αδειάσει μια θέση για να καθίσουμε. Κοιτάμε στα πρόσωπα των γύρω μας και κάτι αναζητούμε. Και κάπου εκεί, ανεβαίνοντας την σκάλα για να δω επιτέλους τον καταγάλανο -για πρώτη μέρα σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μου- ουρανό, αναρωτήθηκα: τι προσδοκάμε τελικά από τους άλλους; Την αλήθεια τους ή την πραγμάτωση του εγώ και των αναγκών μας;

*διάσπαρτες σκέψεις ανάμεσα στις στάσεις του μετρό καθώς επιστρέφω από το Le Marais.