«Έπεσαν οι μάσκες» Photo-Episode B, pt.3

…Η απροσδιόριστη φιγούρα πλησίασε και κάθισε δίπλα της. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της ανύπαρκτα. Στη θέση τους το τίποτα. Ένας κενός ανθρωπομορφικός καμβάς, μία τρομακτικά ασυνήθιστη εικόνα. Η ανησυχία κατέκλυσε το μυαλό της Ροζαλίας. Οι θολωμένες σκέψεις την κυρίευσαν. Απορίες χόρευαν στο μυαλό της σε μια κατάσταση απόλυτης φρενίτιδας. Μια έφοδος σκέψεων και αποριών με πεδίο μάχης το μυαλό της. Ψάχνοντας τρόπο να αποβάλλει τον πανικό της, η Ροζαλία ξέσπασε.

Λουσμένη στα αλμυρά της δάκρυα, ήθελε να φύγει, μα όλες της οι προσπάθειες ήταν ανεπιτυχείς, τα πόδια αρνούνταν να υπακούσουν. Πάλευε να σηκωθεί, όμως κάτι την κρατούσε κολλημένη στο έδαφος. Στα μάγουλα της έτρεχε με μανία ένας χείμαρρος δακρύων που κάλυψε το πρόσωπο της. Τα χείλη της σχημάτιζαν λόγια δίχως ήχο. Ο λαιμός της είχε πρηστεί. Το γλυκό αεράκι, το θρόισμα των φύλλων και τα αναφιλητά της Ροζαλίας, οι μοναδικοί ήχοι στην ατελείωτη πεδιάδα. Όχι για πολύ ακόμη ωστόσο. Προτού καν η Ροζαλία μπορέσει να συνειδητοποιήσει πλήρως την κατάσταση, η φιγούρα μίλησε:

«Καλώς ήρθες Ροζαλία»

Σιωπή απλώθηκε στο λιβάδι. Το θρόισμα των φύλλων, το αεράκι που τόσο γλυκά χάιδευε το μάγουλο της σταμάτησαν, στερώντας τη μοναδική της παρηγοριά.

«Πού βρίσκομαι; Τι συμβαίνει;», χρειάστηκε όλο της το θάρρος για να ξεστομίσει έναν ψίθυρο.

«Δε βρέθηκες σε αυτό το σημείο για να αγγίξεις την επιφάνεια. Σημασία δεν έχει που βρίσκεσαι ή τι συμβαίνει. Σημασία έχουν οι λόγοι. Σημασία έχουν οι επιλογές.»

Η ένταση και η χροιά της φωνής της φιγούρας είχαν μια βαρύτητα ανόμοια με οτιδήποτε είχε ακούσει η Ροζαλία στο παρελθόν. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούσε να αναγνωρίσει αν η φωνή ήταν γυναικεία ή ανδρική.

«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς.»

Ο τόνος της φωνής της υψώθηκε, αποτελούσε πλέον την τελευταία και μοναδική της άμυνα. Προσπάθησε για μια ακόμη φορά να σηκωθεί, κοιτώντας την ίδια στιγμή τον συνδαιτυμόνα της στο σημείο που θα έπρεπε να βρίσκονται τα μάτια του. Για μια στιγμή φαντάστηκε τί θα μπορούσε να είναι. Άνθρωπος ή μια οντότητα πέρα από την κατανόησή της; Οι σκέψεις της όμως διακόπηκαν.

«Εκούσια βρέθηκες εδώ. Δεν μπορείς να σηκωθείς, γιατί γνωρίζεις πολύ καλά πως αν σηκωθείς τα ερωτήματά σου θα παραμείνουν αναπάντητα. Δεν έφυγες από το θέατρο. Περπάτησες το μονοπάτι στο δάσος, άκουσες τις μάσκες. Κάθεσαι μαζί μου σε αυτό το ανορθόδοξο σκηνικό. Ποιος είναι ο λόγος;»

Μορφασμοί πανικού σχηματίστηκαν και φαίνονταν να σπάνε το πρόσωπό της, παραμορφώνοντας το. Αποφασισμένη να ηρεμήσει, πήρε μια βαθιά ανάσα και εξέτασε το χώρο γύρω της. Μια ανοιχτή πεδιάδα, ζωγραφισμένη με τις πιο ζωντανές αποχρώσεις του πράσινου, λουζόταν από ηλιαχτίδες. Τα μηνύματα των μασκών επαναλαμβάνονταν μυαλό της. Οι μάσκες, οι αγγελιαφόροι της αλήθειας, το σύμβολο της αφύπνισής της, βρίσκονταν όλες εκεί, ανάμεσά τους, ψυχρές και στριμωγμένες στο καλάθι. Το γλυκό αεράκι φύσηξε για ακόμη μια φορά σκουπίζοντας τα δάκρυα και παρέχοντας την παρηγοριά που τόσο πολύ της έλειψε. Οι αχτίδες την αγκάλιασαν με τη ζεστασιά να αναθερμαίνει την πίστη στον εαυτό της, σαν ολάκερη η φύση να την ωθεί στο τελευταίο βήμα. Ξαφνικά, όλα εμφανίστηκαν στο μυαλό της: τα λόγια του κυρίου Νεκταρίου, οι πρώτες ανησυχίες στο θέατρο, τα μηνύματα των μασκών. Η Ροζαλία βρέθηκε αντιμέτωπη με μια αλήθεια που όσο και να απέφυγε, επιθυμούσε να μάθει.

«Βρίσκομαι εδώ λόγω των φίλων μου», αυτοπεποίθηση πλαισίωνε τα λόγια της σε μια αποκαλυπτική παραδοχή για τη Ροζαλία.

Η φιγούρα έγνεψε θετικά. Σα να σχηματίστηκε ένα χαμόγελο που συμφωνούσε στο κενό της πρόσωπο.

«Σημαντική η φιλία. Διαθέτει μια φιλοσοφική χροιά. Φιλόσοφοι και καθημερινοί άνθρωποι προσπάθησαν να αποκωδικοποιήσουν την έννοια της. Πολλοί απέτυχαν. Έχασαν το νόημά της στην πορεία. Η ωμή αλήθεια είναι πως στη βάση της φιλίας φωλιάζει η αγάπη. Θεωρητικά, όλοι το γνωρίζουμε αυτό. Η θέληση μας για αγάπη, όμως, μας αποτρέπει από το να ξεχωρίζουμε τους κατάλληλους από τους σκάρτους, τους αληθινούς από τους αναληθείς. Δε γνωρίζουμε πώς πρέπει να εκφράζεται πραγματικά η αγάπη της φιλίας. Αυτό είναι το πρόβλημα. Δεχόμαστε αυτό που νομίζουμε ότι είναι η αγάπη για να καλύψουμε τα κενά μας. Δεν αναρωτιόμαστε»

«Ο πραγματικός φίλος επιλέγει να σε αγαπήσει. Επιλέγει να σε εμπιστευτεί και να διαθέσει το χρόνο του με βάση την αμοιβαία καλοσύνη. Δε θα σου ζητήσει τίποτα παραπάνω από την αγάπη και τη στήριξη που μπορείς να προσφέρεις. Δε θα στηριχθεί στα οφέλη που έχει να κερδίσει από εσένα, δε θα σε προδώσει.»

«Η προδοσία εμφανίζεται με την έλλειψη της ενσυναίσθησης. Ένα πικρόχολο σχόλιο, μια σκισμένη σελίδα. Το γνωρίζεις καλύτερα από εμένα. Η μακροχρόνια απόρριψη, η κατάχρηση της καλοσύνης σου, το ποδοπάτημα της ανοχής σου αποτελούν συμπτώματά της. Μην προδίδεις τον εαυτό σου απορρίπτοντας τις ανάγκες σου. Μην κατηγορείς την αφέλεια σου, είναι πολύτιμη. Τα συναισθήματά σου δημιουργήθηκαν από θετικές και αρνητικές αναμνήσεις. Φύλαξε κάθε ανάμνηση. Θα γνωρίζεις ποια συναισθήματα αξίζει να αναζωπυρωθούν με άλλους ανθρώπους και ποια θα πρέπει να αποφύγεις.»

«Οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν και διατηρούν τις φιλίες τους λόγω του κοινού παρελθόντος. Πρέπει να σκεφτούμε όμως, με αυτούς τους ανθρώπους υπάρχει κοινό μέλλον; Κάποιες φιλίες ολοκληρώνουν την πορεία τους. Οι αναμνήσεις παραμένουν. Οι φίλοι έρχονται στη ζωή μας για ανεξήγητους λόγους. Θα είσαι ευγνώμων που τους γνώρισες. Θα κοιτάς από μακριά και θα χαίρεσαι με τις επιτυχίες τους και με την πορεία τους. Στο τέλος, θα είσαι καλύτερος άνθρωπος χάρη σε αυτούς, χάρη σε όλα αυτά που σου έχουν προσφέρει.»

«Η ζωή χωρίς φίλους δεν είναι ζωή. Θα πλέεις στις ορμητικές θάλασσες χωρίς συνταξιδιώτες να σε βοηθούν με τα κουπιά. Θέλω να κοιτάξεις τη δική σου ζωή και να ρωτήσεις τον εαυτό σου: έχω πραγματικούς φίλους;»

Έξαφνα, χειροκροτήματα ξεκίνησαν να αντηχούν ανεξέλεγκτα και σκιές έμοιαζαν να κατασπαράζουν τα πάντα γύρω τους. Τα δέντρα, το καλάθι του πικνίκ, η πολύχρωμη κουβέρτα και το υπόλοιπο του λιβαδιού έλιωναν σε μια δίνη σκοταδιού. Τελευταία εικόνα που αποτυπώθηκε στα μάτια της Ροζαλίας ήταν ο συνδαιτυμόνας της να τη χειροκροτεί. Κραυγές επευφημίας, χειροκροτήματα, έντονα φώτα, μάσκες και ηθοποιοί που υποκλίνονται σε μια συμφωνία μπερδεμένων ήχων και εικόνων που στροβίλιζαν τη Ροζαλία και την παρέσυραν ανεξέλεγκτα.

Με τα τύμπανα των αυτιών της έτοιμα να σπάσουν και τα μάτια της να μην αναγνωρίζουν πλέον τι βλέπουν, η Ροζαλία βρέθηκε στη βελούδινη κόκκινη θέση της πίσω στο Βασιλικό Θέατρο. Τα βλέμματα δεν ήταν στραμμένα πάνω της, δεν ένιωθε την κριτική να τη σφυροκοπάει, τα γέλια δεν ακούγονταν. Γύρισε το κεφάλι της και εξέτασε το θέατρο προσεκτικά. Οι φίλοι της δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Μια ξαφνική ηρεμία διαπέρασε το κορμί της, σαν ηλεκτρισμός. Αναστέναξε με ανακούφιση και χαμογέλασε απαλά. Ένιωθε αναγεννημένη. Έρμαιο κανενός, η Ροζαλία πήρε μέρος στον εορτασμό και χειροκρότησε με ενθουσιασμό. Οι ηθοποιοί αποχώρησαν από τη σκηνή και η παράσταση τελείωσε. Σηκώθηκε αργά από τη θέση της και κοίταξε για μια τελευταία φορά την αυλαία που είχε πέσει. Με ένα νεύμα σαν ευχαριστώ αποχαιρέτησε το χώρο που της έδωσε την ευκαιρία να μάθει την αλήθεια. Ανέβηκε τα σκαλιά χωρίς να κοιτάξει πίσω. Έλαβε το μάθημά της.

ΤΕΛΟΣ

#PHOTOEPISODES