Η ανάγκη για μία ιστορία

Μία ταινία. Ένα βιβλίο. Μία απλή αφήγηση από τα χείλη ενός γνωστού ή άγνωστου προσώπου. Αν το θέμα μας ελκύει, βρίσκουμε τους εαυτούς μας προσηλωμένους στην εξέλιξη αυτής της ιστορίας. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι το αποτέλεσμα της ανάγκης του ανθρώπου για τη φαντασία και έμπνευση.

Η φαντασία, που κυριαρχεί στην παιδική ηλικία, δεν έχει να κάνει μόνο με δράκους και μέρη μαγικά, όπως συχνά νομίζουμε ως ενήλικες. Έχει να κάνει με τη διαμόρφωση ιστοριών, όταν το μόνο που έχεις είναι ο εαυτός σου και κάτι που σου κίνησε το ενδιαφέρον. Από μικροί φανταζόμαστε να παίρνουμε μέρος στα παραμύθια που μας διηγούνται. Σκαρφιζόμαστε συναρπαστικές περιπέτειες, στις οποίες είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές. Προσποιούμαστε ότι λαμβάνουμε μέρος σε επικές μάχες, σε αγώνες στους οποίους πάντα βγαίνουμε νικητές, σε εκδηλώσεις όπου είμαστε το κέντρο του ενδιαφέροντος… Σε μία ζωή μακριά από την πραγματική. Σε μία ζωή που μας γεμίζει με χαρά και ενθουσιασμό και σκορπά μακριά το σκοτεινό νέφος που είναι η αλήθεια.

Όσο μεγαλώνουμε, η φαντασία μας στερεύει, και αυτό είναι γεγονός. Η πραγματικότητα που αναλαμβάνουμε να σηκώσουμε στις πλάτες μας ως ενήλικες δεν αφήνει χώρο για παιδικές φαντασιώσεις. Έτσι, εγκαταλείπουμε τα παιχνίδια που μεθοδικά μαζεύαμε και αγνοούμε την «παιδική ώρα» (6πμ με 1μμ κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Star) που ευλαβικά αφιερώναμε στην τηλεόραση. Ακόμα κι έτσι όμως, μία στο τόσο, αδημονούμε να ξανανιώσουμε την ξεγνοιασιά του τότε. Και τι κρίμα που είναι όταν το μικρό ξαδερφάκι που προσέχουμε θέλει να δει την καινούργια ταινία της Disney… όχι ότι χρειαζόμασταν δικαιολογία.

Δεν μπορούμε όμως να περάσουμε τη ζωή μας με παιδικά παραμύθια. Κάποια στιγμή χάνουν την ομορφιά τους διότι είναι απλοποιημένα, για τα αυτιά και μάτια εκείνων που είναι πολύ μικρότεροι από εμάς. Η ανάγκη όμως για να χαθούμε στο συναρπαστικό παραμένει. Και εκεί έρχονται οι ιστορίες.

Για να δημιουργήσει κάτι μία ιστορία (ή έστω για να μαθευτεί) χρειάζεται να είναι κάτι το συναρπαστικό και το διαφορετικό. Υπογραμμίζω αυτά τα δύο επίθετα διότι δεν θα ήθελα να γίνει σύγχυση με το ότι μία ιστορία πρέπει να παρουσιάζει κάτι καλύτερο. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Σίγουρα προτιμάμε τις ιστορίες με αίσιο τέλος, αλλά μία ιστορία χωρίς κακουχίες δεν θα ήταν ιστορία. Είναι η όλη συλλογή των εμπειριών του κεντρικού χαρακτήρα που μας κάνουν να θέλουμε να βιώσουμε τη ζωή του, έστω και στιγμιαία, μέσα από τα μάτια του. Κάτι τόσο διαφορετικό από την καθημερινότητα που θα μας κάνει να ξεχάσουμε την απογοήτευσή μας με αυτή. Για λίγα λεπτά μπαίνουμε στα παπούτσια του πρωταγωνιστή και το μυαλό μας απασχολείται αποκλειστικά με την ερώτηση: «Πώς θα ήταν η ζωή ήταν έτσι;». Διψούμε για αυτό το αίσθημα και τούτη η δίψα όπως φαίνεται είναι ακόρεστη.

Ανέφερα όμως δύο λόγους που οι άνθρωποι στρέφονται στις ιστορίες. Ναι, οι άνθρωποι αναζητούν τη φαντασία που η ενηλικίωση στράγγισε από τη ζωή τους, μα επίσης αναζητούν την έμπνευση. Έναν λόγο για να συνεχίσουν. Αδημονούν να ακούσουν για μία ζωή που θα ήθελαν να έχουν, ώστε να προσαρμοόσουν τις πράξεις κυνηγώντας μία παρόμοια. Να τους αφηγηθούν για κάποιους που ξεπέρασαν τα εμπόδια που βρήκαν στο δρόμο τους και να πάρουν κουράγιο να κάνουν το ίδιο. Γιατί «αν το έκανε αυτός τότε γιατί όχι κι εγώ;».

Η ζωή δεν είναι πάντα όμορφη ή μαγική. Γίνεται συχνά βαρετή και συνηθισμένη, και όλοι χρειάζονται ένα διάλειμμα από αυτό. Οι δικές μας κακουχίες πολλές φορές μας τραβούν μέσα σε ένα σκοτεινό πηγάδι, και οι ήρωες για τους οποίους μας αφηγούνται, πραγματικοί και μη, φωτίζουν με ελπίδα το δρόμο πίσω προς την επιφάνεια.

Χωρίς ιστορίες, οι καρδιές μας θα είχαν ραγίσει προ πολλού από τη σκληρή πραγματικότητα του κόσμου.