Μάνα, Μητέρα, Μαμά

Μάνα Μητέρα Μαμά

Τι αγαπάς περισσότερο στην μαμά σου;

-Το πόσο προσπαθεί για μένα και το πως κάποιες φορές βάζει τις δικές μου ανάγκες πάνω από τις δικές της. 

-Το ότι θα δεχτεί και θα στηρίξει ό,τι κάνω χωρίς να είναι απαραίτητο να συμφωνεί με την επιλογή μου ή με το περιεχόμενο αυτής. 

-Την καλοσύνη και το ενδιαφέρον της. 

- Το ότι με καταλαβαίνει.

-Το ότι με ξέρει πιο καλύτερα από όλους. 

-Την αγκαλιά της.

-Την υπομονή της.

-Τα μάτια της και τον τρόπο που μου δίνουν σιγουριά όταν νιώθω ανασφάλεια.

Μητέρα, δεν δίνεις απλά αγάπη· είσαι αγάπη.

Την Μαμά μου την λένε Ροζαλία. Αν ήταν χρώμα θα ήταν το πράσινο ή το γαλάζιο και αν ήταν λουλούδι θα ήταν μια κόκκινη τουλίπα. Οι τουλίπες είναι εύθραυστες, όπως και η μαμά μου.

Από μικρή πάντα προσπαθούσα να μην ταυτίζω την Ροζαλία μόνο με τον ρόλο της ως  μητέρα. Προσπαθούσα δηλαδή να την δω ολόκληρη και να την καταλάβω όπως θα περίμενα να με καταλάβει και αυτή. Προσπαθούσα -και ακόμα προσπαθώ- να την γνωρίσω και να την κάνω φίλη μου και η αλήθεια είναι ότι πιστεύω ότι τα καταφέρνω μία χαρά. Με άλλα λόγια προσπαθώ να μην ακυρώνω την Ροζαλία ως κορίτσι, κόρη, γυναίκα, σύζυγο αλλά και μητέρα. Θέλω να την γνωρίσω και να μάθω την ιστορία της -να χαρώ με τις επιτυχίες της και να στεναχωρηθώ με τις αποτυχίες της, να γελάσω με τα λάθη της και να κλάψω με τις απώλειες της. Να της δώσω ό,τι μου δίνει και αυτή… ΑΓΑΠΗ. 

Λένε πως δεν διαλέγουμε τους γονείς μας, μα αν έπρεπε να διαλέξω, πάλι εκείνη θα διάλεγα· θα διάλεγα τα μάτια της, που πάντα είναι αληθινά, το χαμόγελο της, που πάντα είναι ζεστό, την αγάπη της, που ποτέ δεν με ξεχνά, τα μαλλιά της, τα χέρια της, το άρωμά της, την αγκαλιά της, που με κρατά σφιχτά και τα χείλη της, που μου λένε «Σ'αγαπώ». Θα διάλεγα το κλάμα της ή τον τρόπο που γίνεται παιδί, όταν με κοιτάει περιμένοντας να την μαλώσω για κάποιο λάθος που έκανε, το πώς χαίρεται όταν με βλέπει και το πώς στεναχωριέται όταν φεύγω . Τον τρόπο που το σώμα της αφήνει το βάρος του να πέσει προς το έδαφος ενώ βρίσκεται στην αγκαλιά μου και που το πρόσωπο της που κατσουφιάζει ενώ μου λέει να μην φύγω. Θα την διάλεγα ολόκληρη και ας λέω πως κάποιες φορές είναι υπερβολική ή ότι με εκνευρίζει. Και πάλι εκείνη θα διάλεγα, γιατί την αγαπώ και είμαι μέρος της όπως και εκείνη είναι δικό μου. Ένα μέρος που ποτέ δεν θα ξεχάσω.

Μα πώς να την ξεχάσω άλλωστε όταν εκείνη με βοήθησε να γίνω αυτό που είμαι σήμερα και μου προσέφερε την δυνατότητα να ονειρεύομαι; Εκείνη ήταν που μου διάβαζε παραμύθια καθισμένη στο σκαμπό δίπλα από το κρεβάτι μου, που μου τραγουδούσε τα τραγούδια του Χατζιδάκι που ηχούσαν από το παλιό ραδιόφωνο.

Μου διάβασε τόσα παραμύθια, μου έμαθε τόσα τραγούδια, μου χάρισε τόσα χαμόγελα. Μου χάρισε και συνεχίζει να μου χαρίζει τον κόσμο ολάκερο. Συνεχίζει να με προσέχει, να με σκέφτεται με έναν τρόπο που υπερβαίνει και τον ίδιο της τον εαυτό. Να με αγκαλιάζει σφιχτά και να με αγαπάει σαν μάνα -σαν μητέρα -σαν μαμά.

Κάποιοι λένε πως η αγάπη της μάνας είναι η πιο ανιδιοτελής. Είναι μια αγάπη που κάνει την καρδιά σου να χτυπά δυνατότερα και να την αναπνοή σου να προσπαθεί να ισορροπήσει. Μια αγάπη που βοηθάει τα μάτια σου να βλέπουν λίγο πιο καθαρά την αισιοδοξία του κόσμου. Μια αγάπη που σε προστατεύει και που σου δίνει την ευκαιρία να κάνεις όνειρα που σου δίνουν φτερά χωρίς να φοβάσαι, μήπως αυτά καούν. Μια αγάπη, τέλος, που σε κάνει να θυμάσαι τα μάτια των ανθρώπων που νοιάζεσαι και σε κάνει να αισθάνεσαι και να αγαπάς, όσο δύσκολο κι αν είναι κάποιες φορές.

Μάνα, Μητέρα, Μαμά, σε αγαπώ. Και σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί σου την ιστορία σου και που μου έδειξες τα τρωτά σου σημεία, γιατί κανείς δεν είναι ανίκητος.

Σε ευχαριστώ για όλα.