Μια βόλτα με τα «άβολα» συναισθήματα

Έχω αρχίσει να παρατηρώ, όσο μεγαλώνω, πως εμείς οι άνθρωποι τείνουμε να σπρώχνουμε μακριά, ή μάλλον να προσπαθούμε να σβήσουμε εντελώς, τα συναισθήματα που δεν είναι και τόσο θετικά. Τον θυμό, τον πόνο, την λύπη, τον φόβο, την απελπισία, το χάος. Αγκαλιάζουμε και αποζητούμε μονάχα τα συναισθήματα που μας προκαλούν ευφορία και ασφάλεια, τόσο στο σώμα, όσο και στην ψυχή μας. Και ναι, εξυπακούεται πως όλος αυτός ο σάκος των χαρούμενων και ζεστών συναισθημάτων που υπάρχουν μέσα στο καλοκαίρι, στις βραδιές με φίλους, στα family nights, στο σεξ με το άτομο σου, σε προσωπικές επιτυχίες, σε πάρτυ με μουσικές που σε ανατριχιάζουν αποτελούν σκοπό της ζωής όλων μας. Γιατί, όμως, παλεύουμε τόσο σκληρά να διώξουμε τις γκρίζες στιγμές; Γιατί προσπαθούμε να προσποιηθούμε πως δεν υπάρχουν; Γιατί να μην τις αγκαλιάσουμε και αυτές;

Κάνοντας μια αναδρομή στις αναμνήσεις μου, δηλώνω ένοχη και εγώ. Αμέτρητες είναι οι φορές που είτε προσποιήθηκα, είτε απέβαλα με διαφορετικούς -και όχι πάντα υγιείς- τρόπους τα συναισθήματα που με έκαναν να αισθάνομαι άβολα. Άβολα όχι με την έννοια της ντροπής ή της έκθεσης, αλλά με «έβαζαν» στη γωνία αποδεικνύοντάς μου πως οι τρόποι αντιμετώπισης που είχα σκεφτεί δεν μπορούσαν να σταθούν απέναντι σε αυτά τα συναισθήματα. Συζητώντας με κάποιους ανθρώπους μου, συνειδητοποίησα πως πολλοί γύρω μου έχουν τις ίδιες τάσεις: να αποφεύγουν να βιώσουν τα «άβολα» συναισθήματα. Αλλά εδώ ακριβώς θέλω να σταθούμε. Στο βίωμα. Μου έχει κολλήσει στο μυαλό καιρό τώρα αυτή η λέξη. Την χρησιμοποίησε ένας φίλος μου, προκειμένου να με πείσει να ακούσω έναν δίσκο όπου η μουσική του σου προκαλούσε περίεργα συναισθήματα. Είναι και αυτό μέρος της διαδικασίας, το βίωμα των κακών συναισθημάτων, είναι μέρος της ζωής μου είπε. Και τότε κάτι έκανε κλικ μέσα μου.

Γιατί να μου στερήσω αυτήν την εμπειρία; Αυτό το μάθημα; Τα συναισθήματα αυτά που τόσο προσπαθούμε να αγνοήσουμε είναι και αυτά κλειδί. Το κλειδί που θα σου ανοίξει πόρτες, ίσως σκοτεινές, αλλά δικές σου. Και στο άνοιγμά τους, θα δεις ζωντάνια και ανθρωπιά. Αν καταφέρεις να αφεθείς σε αυτην την εμπειρία, θα γεννηθεί μια νέα δίοδος στο πως βλέπεις τα πράγματα και τον κόσμο γύρω σου. Θα γνωρίζεις περισσότερα, θα έχεις δει, μάθει και νιώσει περισσότερα.

Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος που διαβάζει το άρθρο αυτό: μα καλά, αγκαλιά με τον φόβο ή τον πόνο; Η απάντηση είναι ναι, σφιχτά αγκαλιά. Άφησέ τον να σου δείξει πού μπορεί να σε πάει και τι έχει να σου πει. Μην τα σταματάς, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χαθείς λίγο στην πορεία. 

Η συμβουλή μου, λοιπόν, η οποία απευθύνεται τόσο σε εσάς, όσο και σε εμένα: ας γίνουμε έρμαια των «άσχημων» αυτών συναισθημάτων, όταν μας επισκέπτονται. Ας τα αφήσουμε να πάρουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της ύπαρξης μας και ας απολαύσουμε ό,τι έχουν να μας προσφέρουν. Γιατί, χωρίς αυτά, ίσως είμαστε μισοί και δειλοί. Και η δειλία δεν ταιριάζει σε ένα ταξίδι.

It has to get bad before it gets good, σωστά;