"Normal people"
Ως άλλοι συνηθισμένοι άνθρωποι, ο Conell και η Marianne μάς δίδαξαν τι πραγματικά σημαίνει αγάπη και πώς κανείς μαθαίνει να τη βιώνει αληθινά, μακριά από την τοξικότητα και την μικροπρέπεια. Μια αγάπη που ξεκινά από την εφηβεία και ανεξάρτητα από το αν σε ακολουθήσει ή όχι στην μετέπειτα ενήλικη ζωή σου, ξέρεις πως θα βρίσκει πάντα ένα μέρος προς ανάπαυση στην ψυχή σου. Η πρώτη σου αγάπη, το παντοτινό φυλαχτό σου. Είναι αυτή που σπάει την ρουτίνα του στενού σου μικρόκοσμου και ξαφνικά οι ορίζοντες σου διευρύνονται. Το ίδιο και η καρδιά σου.
Η εφηβική αγάπη έχει ενσωματωμένη μέσα της μια εκλεπτυσμένη ανωριμότητα. Είσαι μικρός και τα πάντα φαντάζουν πρωτόγνωρα και ταυτόχρονα οικεία. Το να μαθαίνεις πώς να αγαπάς είναι σαν να μαθαίνεις να μπουσουλάς. Στην αρχή φοβάσαι, δειλιάζεις και αναζητάς ένα χέρι για να κρατηθείς. Μετά, όμως, ξεθαρρεύεις, διαπιστώνεις πως ναι μπορείς να τα καταφέρεις. Τελικά, παραδίνεσαι στο ένστικτό σου. Έτσι και η αγάπη: στην αρχή είναι περίπλοκη, σε δυσκολεύει και σε μπερδεύει, γιατί τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο και δεν επιδέχεται ονομασίας. Με τον καιρό, όμως, ξεδιαλύνεται το σύννεφο που σε σκεπάζει και μπορείς να σταθείς στα πόδια σου. Έχεις αποκτήσει την πρώτη συναισθηματική σου ανεξαρτησία.
Φαντάζει εξαιρετικά περίεργο το πώς ένας άγνωστος ή απλός γνωστός -πριν- εξελίσσεται στον άνθρωπο που θα γνωρίσει κάθε κρυμμένη πτυχή του εαυτού σου -μετέπειτα. Φαντάζει περίεργο, ωστόσο στηρίζεται στην φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Η χημεία που υπάρχει μεταξύ σας τροφοδοτεί την σχέση και την ανθίζει, ενίοτε παρατείνει και τις εντάσεις. Η καθημερινή επαφή δεν συνάδει πάντοτε και με την ουσιαστική επαφή. Η πραγματική επικοινωνία απαιτεί ειλικρίνεια, διαθεσιμότητα και σεβασμό. Ταυτόχρονα προϋποθέτει και χρόνο προσωπικό. Να υπάρχω και να υπάρχεις ξεχωριστά, αλλά να υπάρχουμε αληθινά όταν μπορούμε να μοιραστούμε τους εαυτούς μας.
Πολλές φορές οι αποφάσεις σου θα στηρίζονται στο γεγονός ότι αγαπάς κάποιον και τότε αστραπιαία η ζωή σου θα αλλάξει. Είναι παρών σε κάθε στιγμή σου, είναι παρών στην σκέψη σου ακόμα και αν δεν βρίσκεται στον ίδιο χώρο με εσένα. Όταν όμως βρίσκεται εκεί, οι ματιές σαν από ταινία θα ξέρουν πώς να συναντήσουν η μία την άλλη μέσα στο πλήθος που σας χωρίζει. Πλήθος συνιστούν και οι επιλογές σου για το ταξίδι της ζωής μετά το πέρας της εφηβείας. Και νιώθεις φοβισμένος, γιατί τα ενδεχόμενα τείνουν πολλές φορές να είναι αντίθετα από τις επιθυμίες σου. Διαφορετική πόλη, διαφορετικές σπουδές, με συναντήσεις στις γιορτές, τα καλοκαίρια, που εύχεσαι να μπορούσαν να είναι ατελείωτα, σε ένα ταξίδι στην πόλη που σπουδάζει, σε μηνύματα, κλήσεις και αν είσαι από τους ρομαντικούς, γράμματα αμέτρητα, ως απόδειξη πως κάποτε υπήρξατε και εσείς ερωτευμένοι.
Γιατί λοιπόν να είμαστε «συνηθισμένοι άνθρωποι» στον έρωτα, στην αγάπη, στον πόθο; Γιατί η αγάπη και η ανάγκη για αγάπη είναι μέσα μας ριζωμένες βαθιά. Αποτελούν κομμάτι του ποιοι είμαστε και του πώς βλέπουμε τους εαυτούς μας. Είναι τόσο ιδιαίτερος ο τρόπος με τον οποίο μαθαίνουμε στους άλλους να μας αγαπάνε αλλά και οι τόσο διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους ο καθένας ξεχωριστά επιζητά να αγαπηθεί. Φανερώνουν ποιοι είμαστε και είναι κομμάτια που κουβαλάμε μέσα μας για πάντα. Άπαξ και αγαπήσεις, όσος πόνος και αν σε συνοδεύει, ακόμα και αν ο φόβος της απώλειας καραδοκεί, μπορείς να είσαι σίγουρος πως ποτέ πια δεν θα είσαι ο ίδιος. Όπως είπε και η Marianne: “He brought me goodness like a gift and now it belongs to me”. Το να αγαπάς και να αγαπιέσαι είναι ένα δώρο που ανήκει σε εσένα. Μην χάνεις ευκαιρία να το γιορτάζεις κάθε μέρα.