On Fridays we Love Issue 11: Ανδρέας Κωνσταντίνου

Για όσους από εμάς τον γνωρίσαμε ως Σπύρο Μαλταμπέ στην Μικρά Αγγλία του Παντελή Βούλγαρη αποτελεί τον πρώτο μας μεγάλο κινηματογραφικό έρωτα. Στους υπόλοιπους αναγνώστες μας τον συστήνουμε με το κατά κόσμον όνομα του: Ανδρέας Κωνσταντίνου. Μην μπείτε στον κόπο να τον αναζητήσετε σε κάποιο social media, καθώς απέχει σθεναρά από τον διαδικτυακό χώρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν μειώνει την καλλιτεχνική του απήχηση. Μιλάει, εξάλλου, όταν αισθάνεται πως έχει κάτι να πει, όπως έχει ο ίδιος αναφέρει. «Είναι πολλές οι φορές που δεν έχω ή δεν θέλω να πω κάτι, ούτε νιώθω πως είναι απαραίτητο να είσαι με έναν τρόπο στην επικαιρότητα πάση θυσία.»

Λιτός, αυθεντικός, απόκοσμος και ταλαντούχος ο Ανδρέας Κωνσταντίνου συγκαταλέγεται μεταξύ εκείνων των καλλιτεχνών που διαθέτουν τη μοναδική ικανότητα να σε συνεπάρουν με το ταλέντο τους; που σε παρασύρουν να μισήσεις, να θρηνήσεις, να ερωτευτείς, να συμπάσχεις μαζί τους ή εκείνους τους ίδιους. Γοητεύεσαι στην παρουσία του, μαγνητίζεσαι από την ερμηνεία του στη σκηνή ή πίσω από τον κινηματογραφικό φακό, που θαρρείς πως τίποτα δεν στερεί από το υποκριτικό του μεγαλείο.

Γεννήθηκε στο Τύμπινγκεν της Γερμανίας, όπου έμεινε για μικρό διάστημα της ζωής του, ενώ μεγάλωσε στην αγαπημένη συμπρωτεύουσα. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του ως κοινωνικός λειτουργός, φοίτησε στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, και ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια αναφέρει συμμετοχές σε θεατρικές και κινηματογραφικές παραγωγές. Μεταξύ των έργων, στα οποία έχει εμφανιστεί, συγκαταλέγονται η Ψυχραιμία (Περάκης), Όθελλος (Kursk, Φραγκούλης), Η αφιέρωση (Kursk, Φραγκούλης), Μαύρο Κουτί (Παρίδης), Άγριες Μέλισσες, Ουζερί Τσιτσάνης (Μανουσάκης), Τελευταίο Σημείωμα (Βούλγαρης), Milky Way (Κεκάτος).

Έχει συμμετάσχει σε αρκετές ταινίες εποχής, όπου, σύμφωνα με τον ίδιο, συχνά το σκηνικό ή το κουστούμι συνθέτουν την ατμόσφαιρα για τον καλλιτέχνη, ο οποίος οφείλει να τα αφήσει να «μιλήσουν».  Όντας ανήσυχος ως πνεύμα ερμηνεύει με το δικό του τρόπο τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα. «Η βαθύτερη πολιτική πράξη είναι ο τρόπος ζωής μας και αυτό είναι πολύ δυνατό» αναφέρει σε συνέντευξη του, ενώ μας μεταφέρει τους δικούς του προβληματισμούς.

«Το θέατρο πρέπει να σε ταρακουνάει, να ξεβολεύει κάτι μέσα σου. Για αυτό ο κόσμος πηγαίνει στο θέατρο. Κάτι ζητάει η ψυχή.» 

Ο Ανδρέας μας παραδίδει μια οπτική του θεάτρου ως είδος ανάγκης; ως διόγκωση του συναισθηματικού κόσμου, απαραίτητη αφύπνιση της ψυχής, ίσως διότι το θέατρο τον ταξίδεψε τόσο πολύ. Ήδη από πολύ νωρίς συμμετείχε σε περιοδεύουσες θεατρικές παραστάσεις με πρωτότυπους προορισμούς, μεταξύ των οποίων υπήρξαν η Ινδία, το Ισραήλ και η Ρωσία. 

«Το θέατρο απαιτεί κάτι από εσένα για να ειπωθεί. Ως ηθοποιός το υπηρετείς. Ως θεατής το δέχεσαι. Σαν ταγκό, θέλει δυο.» 

Συνίσταται σε μια αμφίδρομη σχέση η υποκριτική τέχνη. Αντλείς τώρα- ξυπνάς τις αισθήσεις σου- ρουφάς το παρόν. Κάθε παράσταση διαθέτει τη δική της δυναμική, κάθε χειροκρότημα αποδίδει τα συναισθήματα του εκάστοτε κοινού. «Τι χειροκροτάει ένας θεατής στο τέλος μιας παράστασης; Την ανακούφιση του, την ικανότητα του να αντιληφθεί το περιεχόμενο της, να μην ξεβολευτεί; ή μήπως χειροκροτάει την ταραχή που του προκάλεσε αυτό που είδε;» 

Ένα τελευταίο, λοιπόν, αφιέρωμα για τη φετινή στήλη. Ένα αφιέρωμα στον καλλιτέχνη, τον ηθοποιό, μα πρωτίστως τον άνθρωπο που θέτει το έναυσμα για τους δικούς μας προβληματισμούς. Μυστηριώδης, ταπεινός, εσωστρεφής και χαρισματικός, ο πολυπρόσωπος άνθρωπος, ο Κάσσιος, ο Βασίλης, ο Σπύρος, ο Σέργιος, και εντός όλων, ο Ανδρέας, που ενσαρκώνει το σύνολο των χαρακτήρων και μοιράζεται με τους θεατές του την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, την γνώση δηλαδή ότι η ζωή δεν μας ανήκει, αποτελούμε απλώς μια έκφραση, μια εκδοχή της.