Πόσο μας άλλαξε η πανδημία;

Μπαίνοντας στον Ιούνιο και βλέποντας τα τελευταία μέτρα να αποσύρονται σιγά σιγά, όλοι ελπίζουμε και χαιρόμαστε για τη λήξη ενός πολύ σημαντικού προβλήματος, μιας πολύ δύσκολης κατάστασης και διαφορετικής καθημερινότητας που βιώσαμε τον τελευταίο καιρό, της πανδημίας. Θα έλεγε κανείς πως επρόκειτο για μια φουρτούνα, μια αναστάτωση στις ζωές μας που μας προξενούσε φόβο, στεναχώρια, αρνητικά συναισθήματα, κάτι το οποίο όμως ίσως εξελίχθηκε ταυτόχρονα σε ένα ιδιαίτερα μεγάλο μάθημα για εμάς. Είμαι η Ζωή, είμαι 19 χρόνων πλέον, και μίλησα με ανθρώπους διαφόρων ηλικιών, ενδιαφερόντων, από διαφορετικά σημεία της Ελλάδας, με μοναδικό μου σκοπό να προβάλω τις δικές τους αλλαγές, τη δική τους σελίδα στο βιβλίο της ζωής τους που αναφέρεται σε αυτήν την αλλόκοτη περίοδο που διανύσαμε.

Πασχάλης, 19 ετών, φοιτητής Ιατρικής: Η πανδημία με βρήκε στο δεύτερο εξάμηνο της δευτέρας λυκείου, πάνω στο άγχος και την ανησυχία για τις πανελλαδικές, καθώς ήμουν στην αρχή της προετοιμασίας για αυτές. Η κατάσταση ήταν τελείως πρωτόγνωρη για όλους, καθηγητές και μαθητές, η προσαρμογή δε θα σας κρύψω ότι ήταν δύσκολη. Ένα πράγμα το οποίο ίσως κατάφερα να βελτιώσω ήταν η επαφή μου με τους υπολογιστές και την τεχνολογία, αφού αφιέρωνα τον περισσότερο χρόνο της μέρας μου εκεί, είτε επειδή διάβαζα είτε επειδή προσπαθούσα να βρω προσιτούς για την περίοδο εκείνη τρόπους ψυχαγωγίας. Όντας πλέον φοιτητής, κατάλαβα πόσο με έχουν επηρεάσει οι τότε συνθήκες στον τρόπο που μπορώ και κατανοώ το μάθημα, πώς προσέχω σε αυτό. Από την άνεση του θρανίου μου, στην απρόσωπη μορφή μου στα μαθήματα στο zoom, στα έδρανα του πανεπιστημίου στο τεράστιο αμφιθέατρο, εκτεθειμένος πλέον στα βλέμματα συμφοιτητών αλλά και καθηγητών μου, προσπαθώ να μην αποσπώμαι, μα το βρίσκω κάπως δύσκολο. Δε σας κρύβω πως λόγω της κατεύθυνσής μου τότε (υγείας) και την αγάπη μου για το αντικείμενο, την ιατρική, η πανδημία και ο κορωνοϊος δε με φόβισαν ποτέ, αφού προσπαθούσα και ενημερωνόμουν καθημερινά για τις νέες έρευνες, για τις θεραπείες, για την πολυπλοκότητα του ιού. Κοιτώντας πλέον, κάπως αποστασιοποιημένος, μπορώ να πω πως η κατάσταση με άλλαξε, ίσως όχι ακαριαία, απλά με βοήθησε να γνωρίσω πτυχές του εαυτού μου και να ανακαλύψω ενδιαφέροντα που δεν είχα προηγουμένως, τα οποία με εξέλιξαν με τη σειρά τους στο σημερινό Πασχάλη.

Αλκυόνη, 22 ετών, φοιτήτρια Φιλολογίας: Όταν ξεκίνησε η πανδημία, όλοι είμασταν πολύ τρομοκρατημένοι. Ήταν κάτι που το βιώναμε για πρώτη φορά, η γενιά μου τουλάχιστον. Υπήρχε φόβος να βγεις από το σπίτι, να συναντήσεις και να αγγίξεις ακόμη και τους δικούς σου ανθρώπους. Οι έξοδοί μου ήταν περιορισμένες μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι ο ιός δεν αποτελούσε μεγάλη απειλή για τα νέα άτομα. Η αλήθεια είναι ότι στερήθηκα τα φοιτητικά μου χρόνια, αν και όχι όλα αλλά αρκετά, τα οποία θα μου πρόσφεραν νέες και μοναδικές εμπειρίες. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι μετά από τόσα χρόνια ασχολήθηκα ξανά με τον εαυτό μου που τον είχα παραμελήσει και ωφελήθηκα από αυτό.

Ιωάννα, 89 ετών, συνταξιούχος: Ο κορωνοϊός για εμένα ήταν ένας τεράστιος μπελάς. Μια ιδιαίτερα μεγάλη ταραχή, μια απειλή, κάτι πολύ ξένο και πολύ επικίνδυνο. Εγώ και ο άντρας μου ζούμε από τότε που γεννηθήκαμε στο χωριό, ένα χωριό 100 μονίμων κατοίκων. Τον καιρό εκείνο, η εκκλησία σταμάτησε να λειτουργεί, το ίδιο και το καφενείο του χωριού, κι έτσι δεν μπορούσαμε να ειδωθούμε με κανέναν. Πέρα από αυτό, η οικογένειά μας, τα παιδιά και τα εγγόνια μας δεν μπορούσαν να μας επισκεφτούν, νιώθαμε κυριολεκτικά ένα χωριό ξεχασμένο σε μια πλαγιά. Οι επισκέψεις στο γιατρό έγιναν ακόμη πιο δύσκολες και πάντα με το φόβο μήπως κολλήσουμε κάτι. Έχουμε ξαναζήσει ιούς, επιδημίες, δύσκολες και αθεράπευτες ασθένειες σε δύσκολα χρόνια, τότε που δεν υπήρχαν φάρμακα και εμβόλια και όλα μας έχουν δώσει το ίδιο μάθημα, να προσέχουμε να φυλασσόμαστε να έχουμε υπομονή για να ξαναγκαλιάσουμε αυτούς που μας κρατάνε ζωντανούς, την οικογένειά μας.

Ευθύμιος, 60 χρονών, εκπαιδευτικός: Η πανδημία μας βρήκε σίγουρα απροετοίμαστους. Εδώ και 36 χρόνια είμαι καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και οφείλω να πω πως οι δύο τελευταίες χρονιές ήταν από τις πιο δύσκολες που έχουμε κληθεί να αντιμετωπίσουμε. Χάθηκε κάθε επικοινωνία μεταξύ καθηγητή και μαθητή, καθώς και μεταξύ των συναδέλφων-καθηγητών, με αποτέλεσμα τα μαθήματα να μην είναι τόσο αποτελεσματικά. Η προσαρμογή των μαθητών ήταν δύσκολη, αλλά με τον καιρό όλα επανήλθαν στα φυσιολογικά πλαίσια, τα παιδιά προσαρμόζονται εύκολα. Σα γονιός 4 παιδιών, εκ των οποίων οι 3 φοιτητές, μπορώ να πω πως αρχικά ενθουσιάστηκα με τον ερχομό όλων τους στο σπίτι για να περάσουμε μαζί τις ημέρες του lockdown και ίσως ήταν ένα από τα θετικά της υπόθεσης. Τέλος, αν άλλαξε κάτι στη πανδημία, είναι ότι συνηθίσαμε στο να είμαστε περισσότερο κλειστοί σαν άνθρωποι, να περιοριζόμαστε σε χαιρετισμούς και χαμόγελα πίσω από τις μάσκες, να κρατάμε αποστάσεις από τους ανθρώπους και από πράγματα που κάναμε παλαιότερα.

Η πανδημία ίσως να αποτελέσει ένα νέο κεφάλαιο στα μελλοντικά βιβλία ιστορίας, από την άλλη ίσως και να μείνει ένα μικρό μυστικό των γενιών που τη ζήσανε. Όπως και να ‘χει, επηρέασε φανερά ολόκληρο τον κόσμο, άλλαξε τις ζωές, κάποιων λιγότερο, άλλων περισσότερο. Είναι απόδειξη και μάθημα για όλους μας πως ζούμε σε μία ρευστή πραγματικότητα, όλα μπορούν να αλλάξουν ξαφνικά, είτε μόνιμα είτε παροδικά. Ένα γεγονός που πρέπει να αποδεχτούμε και να ζούμε περισσότερο ευέλικτοι και ευπροσάρμοστοι σε ο,τι μας φέρνει ο καιρός, έτσι ώστε η κάθε αλλαγή στη ζωή μας να είναι μια νέα πρόκληση, να είμαστε σε θέση να αποκομίσουμε μόνο τα θετικά αυτής και να παραμερίσουμε οτιδήποτε αρνητικό.